NE BİLEM!NE BİLMİYEM!...........

Çocuk olmak istiyorum’’ diyorum kimseler duymadan, içten içe… Ne tuhaf ! Küçükken, hep büyümek isterdim… Büyümek ve her istediğimi yapabilmek… Şimdilerde ne çok gülüyorum, o zamanlar içten gelen isteğime.. Bir zamanlar 18 yaşında olmak, ne kadar büyük birşeydi benim için ! Sanki hayat değişecekmiş gibi bekledim doğduğum günü… Ve birgün o gün geldi, artık 18 yaşındaydım… Ne değişti? Hiçbirşey…Koca bir hiçbirşey… Hoş neyin değişmesini bekliyordum ki? Cevap isteme, cevabım yok! Masumdu tüm duygular ozaman… Ne çok ağlardım… Kimseler görmezdi gözyaşlarımı…… Daha çocukken , hayallerimi cebime koyup, unutmuştum rüyalarımı… Olgun, sorumluluk sahibi, ne yapması gerektiğini bilmesi gereken küçük bir kız… Herşeyi taa ozamanlarda bile içime atardım… Kendi içimde çözmeye çalışmak yapmaya çalıştığım en zor davranıştı belki de… Sevgimi belli edemez, hep kaçardım sevgi gösterisinde bulunanlardan… Bu özellik hala benimle ! ‘’Kelebek ‘’derlerdi bana arkadaşlarım.. Ozaman sebebini anlayamazdım.. Şimdilerde anlıyorum.. Kelebekler çok narindir, en ufak birşeyde kırılırlar ya işte sebep bu ! Hiç kırılamazdım ki oysa… Ne ozaman ne de şimdi! Hep anlayış ve sabırlı olmak bana yapışan hem en iyi hem en kötü özellik olsa gerek… Şimdi ?? yaşındayım… Ve yine ne tuhaftır ki, büyüme isteğim tersi bir hal aldı.. Artık küçülmek istiyorum… Kapris yapmak, şımarmak istiyorum…! Herşeye gülmek, durup dururken ağlamak… Sokaklarda koşuşturmak... İçimde, kaygılara yer vermeden yaşamak… O an ne düşünüyorsam yapmak istiyorum belki de… Ozamanlar ne yapsan çocuk olduğundan hoş görülür ya, İşte ben o hoşgörüyü özlüyorum… Bayramlarda sabahın erken saatlerinde herkesten önce kalkıp, bayramlıklarımı giymek, doyasıya şeker yemek istiyorum…Ta ki babam ‘’dur kızım, dişlerin çürüyecek’’ diyene kadar… Geceleri karanlıktan korkup, ısığı söndürmeden uyumak istiyorum… Yaramazlık yapıp, kaçmak istiyorum annemden… Birde annemin yanında uyumak istiyorum, sıcacık… Sözün özü ; çocuk olmak istiyorum… Büyümek ; kötüleri tanımakmış… Büyümek ; susmakmış.. Büyümek ; çaresizliğe boyun eğmekmiş.. Büyümek ; acıyı en derinlerde yaşamak, sonra o acı ile gülebilmekmiş.. Herseyi anlamakmış büyümek.. Evet anlıyorum artık herşeyi.. Ve anladığıma, ağlıyorum çaresizce… Şimdilerde küçükken sebepsiz yere akıttığım gözyaşlarımı özlüyorum.. Herkese küçük bana büyük gelen mutluluklarımı istiyorum.. Ben dileğimi geri aldım! Çocuk olmak istiyorum… Doyasıya çocuk olmak ... Sevimli, mutlu, küçük bir kız çocuğu…! Bu mümkün mü? ?????????????????? ŞİMDİ GELELİM BANA EFENDİM:))) BU YAZIMA DA BAKIPTA SAKIN BU KIZ HALA SIKKIN*TAKMIŞ TAKIŞTIRMIŞ KARAMSARLARI DİYE DÜŞÜNMEYİN,İYİYİM ALLAHA ŞÜKÜR HENÜZ KAFAYI YEMEMİŞ OLMAKLA BERABER,SİZLERİ DE ÇOK ÖSLEMEKTEYİM CANLAR.BU ŞİİRİ BEĞENDİM PAYLAŞMAK İSTEDİM HEPSİ O KADAR.HA ARASIRA ÇOCUK OLMAYI ÖZLEMİYOR DA DEĞİLİM HANİ! ŞU ARALAR BİLGİSAYAR BAŞINA OTURMAK GELMİYO İÇİMDEN YEMEK,PASTA TARİFİ YAZASIM YOK NE YANİ YALANMI DİYM BÖYLEYİM BU ARALAR AMAAAAAAAAA ŞİMDİ Bİ OTURDUMYA DEVAMI GELİR HERHAL:)))) BU ARA ÇOK KIZGINIM İNSANLARAHERKESE DEĞİL TABİKİ İNSAN SURETİNE BÜRÜNMÜŞLERE BENİM İSYANIM,İYİ NİYETTEN İSTİFADE EDENLERE,NANKÖRLERE,HEP BANA DİYENLERE KARAKTERSİZLİKLERİNİ HER YERE SIĞDIRMAYA ÇALIŞANLARA,KENDİ MENFAATİ İÇİN KARŞISINDAKİNİ BULAŞIK SÜNGERİ GİBİ ÇEKEN,İT OĞLU İT DİYESİM VAR AĞZIMI BOZMAK İSTEMESEMDE...BU ADAMCIKLAR KENDİLERİNE BİR ŞEY VEREBİLECEK İNSANLARA EN İYİ DOST GÖZÜYLE BAKIP KAZIĞI ATTIKTAN SONRA KAYBOLAN ANLAM DEĞİL CİSİM ADAMLARI İŞTE.... HELALİNDEN AKITILAN BİR DAMLA TER ÜZERİNE ÇIKAR HESAPLARI YAPAN İNSANLAR İNSAN MIDIR? SORUYORUM SİZLERE... NE DİYEYİM GÜN OLUR DEVRAN DÖNER. CANLAR BEN HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM BAKIN DERTLEŞTİM SİZLERLE ARAMIZ DA KALSIN HA KİMSEYE ANLATMAK YOK.SEVGİLER HEPİNİZE...